مولا...

"بسا سخن که از حمله کارگرتر بود" .

"ترس با نا امیدی همراه است و آزرم با بی‌بهرگی هم‌عنان و فرصت چون ابرگذران. پس فرصت‌های نیک را غنیمت بشمارید."

"بخشنده باش نه با تبذیر و اندازه‌نگهدار و بر خود سخت مگیر"

چقدر سخنان علی برای من دل‌نشینند، انگار خیلی نزدیک به حال زندگی من بیان شده‌اند. نهج البلاغه را بیش از هر کتابی دوست دارم. شاید دلیلش تصور دشوار مردیست که زندگیش و کلامش یک سو بوده است. مردی که کلام و نیام شمشیر هر دو ابزاریست در دستش تا یک مقصود را برسانند.

علی، زیبا انسانی است که گاهی مرا در لحظات سخت زندگی، امیدوار می کند. کلامش گاهی چنان بر دل می‌نشیند که تمام بار سنگین دنیا را از دل خارج می‌کند. گاهی دلم برای سخنانش تنگ می شود.

شاید بیش از هرکتاب مذهبی، نهج البلاغه را خوانده باشم. چندین بار از اول تا به آخر. و فهرستی برداشته‌ام از خطبه ها و کلماتی که هرکدام در جایی برایم کارکرد چراغ  را داشته‌اند. از بین ترجمه‌ها، قلم استاد جعفر شهیدی را بیش از بقیه پسندیدم( البته ادعایی در باب خواندن تمام ترجمه ها ندارم). برای من انگار، این سجع‌نویسی استاد، نحوه‌ی بیان مولا بوده است. زیبا و اساطیری، و برای من قابل تصویرسازی.

اما به قول اهل فن، ترجمه‌ی محمد دشتی، نزدیک‌ترین ترجمه به واقع است و بیان ساده و روانی دارد که برای هرکسی قابل استفاده و استناد است.

و این روزها بیش از پیش هوای سخنان علی را دارم:

"همراه هر چیزیست نه چنان‌که آن را بساید، و جدا از آن، نه آن‌که مسافتی در میان آید. آشگار است نه با دیدار، و نهان است نه ناپدیدار. از چیزها جداست چه بر آن‌ها چیره و تواناست: و هر چیز جز اوست، که برابر او خاضع است و بازگشتش به خداست. خطبه 152"

" او توانایی است که اگر وَهمِ ما چون تیر پران شود تا خود را به سرحد قدرت او رساند، و اندیشه‌ی مبرا از وسوسه، بکوشد، تا سمند فکرت به ژرفای غیب ملکوتش براند، و دل‌ها خود را در راه شناخت صفات او سرگشته و شیدا گرداند، و باریک اندیشی خِرد خواهد تا به صفات او نرسیده ذات وی را داند، دستِ قدرت  بازش گرداند.خطبه‌91"